✍اگر ابراهیم با شخصی دوست میشد

 که آن شخص اشتباهاتی داشت، دیگران به او اعتراض میکردند. اما ابراهیم نقاط مثبت رفتاری شخص مقابل را مطرح میکرد و نقاط ضعف را مطرح نمیکرد. او بدون اینکه حرفی بزند و امر و نهی کند، با عمل، کاری میکرد که 

طرف مقابل، اشتباهاتش را ترک کند.
 ابراهیم به این دستور اهلبیت

 دقیقا عمل میکرد که میفرمایند:

 «مردم را به وسیله ای غیر از زبان،

 به سوی خدا دعوت کنید.»